S. KAMIŃSKA DANUTA

Urodziła się 15 stycznia 1931 roku w miejscowości Bronikowizna, w powiecie Sokołów Podlaski. Jej rodzicami byli Franciszek i Ludwika zd. Bartosiak. Była ostatnią z pięciorga dzieci. Najstarszy syn państwa Kamińskich oraz trzecia i czwarta córka zmarli zaraz po urodzeniu. S. Danuta wychowywała się z bratem Henrykiem, o sześć lat starszym od Niej. Rodzice prowadzili duże gospodarstwo rolne. W domu rodzinnym panowała atmosfera wzajemnego szacunku, miłości i głębokiego życia modlitwy. Rodzice i starszy brat byli dla s. Danuty świadkami umiłowania Ojczyzny, szczególnie w czasie działań wojennych w latach 1939-1945, a także w okresie szerzącego się komunizmu. Z domu rodzinnego wyniosła głęboką wiarę i szacunek do każdego człowieka.

W 1937 roku rozpoczęła naukę w szkole podstawowej w Skrzeszowie, a w 1944 roku w gimnazjum na tajnych kompletach prowadzonych przez Księży Salezjanów w Sokołowie Podlaskim. W 1948 roku władze komunistyczne zlikwidowały to gimnazjum i ostatni rok nauki s. Danuta kontynuowała w liceum państwowym, w którym w 1949 roku zdała egzamin dojrzałości. Zawsze z wielką radością i wzruszeniem wspominała lata szkolne przeżyte w gimnazjum salezjańskim, w którym oprócz solidnej wiedzy młodzież uczyła się żyć wartościami chrześcijańskimi i umiłowaniem Ojczyzny. Dobry przykład wychowawców i nauczycieli pozwolił s. Danucie odkryć i odpowiedzieć na głos powołania zakonnego i salezjańskiego.

W 1949 roku, po zdaniu matury, pracowała kilka miesięcy w Inspektoracie Szkolnym w Sokołowie Podlaskim, a następnie do września 1950 roku w aptece prywatnej w charakterze laborantki. Był to ostatni okres dojrzewania decyzji wstąpienia do Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki. O czasie spędzonym w domu rodzinnym i latach szkolnych, s. Danuta opowiadała zawsze z wielką miłością i wdzięcznością wobec Boga i ludzi bliskich Jej sercu.

Do Zgromadzenia CMW została przyjęta przez Matkę Laurę Meozzi i dnia 15 września 1950 roku rozpoczęła aspirantat we Wrocławiu. W latach formacji początkowej uczęszczała do Instytutu Wyższej Kultury Religijnej we Wrocławiu na Karłowicach. 5 sierpnia 1951 roku rozpoczęła nowicjat w Pogrzebieniu i tam również złożyła I profesję zakonną 5 sierpnia 1953 roku. W tym samym roku została posłana do wspólnoty CMW pracującej w Krakowie w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Salezjanów. Tam rozpoczęła studia w dwuletnim Wyższym Instytucie Katechetycznym.

W 1955 roku Matka Inspektorka Matylda Sikorska skierowała s. Danutę na studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej. W tym czasie mieszkała w międzyzakonnym internacie prowadzonym przez Siostry Urszulanki Czarne. W ostatnim roku studiów częściowo przebywała w domu CMW w Pogrzebieniu i w Lublinie przy ul. Kalinowszczyzna 3. Po obronie pracy magisterskiej, pisanej pod kierunkiem pani profesor Natalii Han-Ilgiewicz, z dziedziny psychologii wychowawczej, s. Danuta została poproszona przez Matkę Matyldę Sikorską o podjęcie studium społeczno-prawnego dla sióstr zakonnych przy KUL-u, organizowanego przez Episkopat Polski. Po ukończeniu tegoż studium w 1961 roku, została skierowana do wspólnoty św. Anny we Wrocławiu i pełniła obowiązki asystentki studentek-internatek, zakrystianki w domu, furtianki.

W 1962 roku rozpoczęła pracę katechetyczną w salezjańskiej parafii pw. św. Michała Archanioła we Wrocławiu, gdzie przez sześć lat katechizowała dzieci
i młodzież. W pracy poza katechetycznej organizowała konferencje z psychologii wychowawczej dla matek, spotkania formacyjne dla dziewcząt z klas starszych oraz grupy Żywego Różańca dzieci i młodzieży.

W 1968 roku wyjechała do Łodzi, by pełnić obowiązek dyrektorki domu i katechetki w parafii pw. św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Tam organizowała prelekcje z psychologii osobowości dla młodzieży akademickiej w Ośrodku Duszpasterskim „Węzeł”.

W sierpniu 1974 roku uczestniczyła w pierwszym miesięcznym kursie dla neo-dyrektorek w Rzymie. Po powrocie do kraju została skierowana jako dyrektora do nowo powstającej wspólnoty w parafii św. Zygmunta w Warszawie na Bielanach. Na tej placówce prowadziła parafialną Akcję Charytatywną i katechezę dla młodzieży.

Latem 1976 roku wyjechała do Rzymu, by uczestniczyć w pierwszym kursie formacji permanentnej organizowanym w Domu Generalnym, a następnie była wolnym słuchaczem na wykładach z duchowości salezjańskiej na UPS-ie. Po powrocie z Rzymu w 1977 roku objęła obowiązek dyrektorki w domu św. Jadwigi we Wrocławiu i pełniła go 6 lat. W 1983 roku otrzymała nominację na dyrektorkę domu CMW w Lubinie i była katechetką w parafii Matki Bożej Częstochowskiej.

W latach 1974 – 1985 pełniła także obowiązek radnej inspektorialnej. W 1984 roku wraz z Matką Inspektorką Bożenną Stawecką uczestniczyła w XVIII Kapitule Generalnej Córek Maryi Wspomożycielki.

Po dwóch latach pełnienia posługi dyrektorki we wspólnocie CMW w Lubinie, Matka Generalna Marinella Castagno nominowała s. Danutę Kamińską na Inspektorkę Inspektorii Maryi Wspomożycielki z siedzibą we Wrocławiu. Obowiązek ten objęła 24 sierpnia 1985 r. W ostatnim roku kadencji uczestniczyła w XIX Kapitule Generalnej CMW wraz z s. Alicją Wilczko.

W tym czasie, pragnieniem Matki Generalnej Marinelli Castagno było wysłanie Córek Maryi Wspomożycielki do pracy apostolskiej w Rosji. Dnia 8 września 1991 roku w Domu Generalnym w Rzymie wraz z pięcioma innymi siostrami Polkami s. Danuta otrzymała z rąk Matki Marinelli krzyż misyjny. Była to realizacja myśli wyrażonej w latach 50-tych przez ówczesną Inspektorkę, Matkę Matyldę Sikorską, która zachęcała s. Danutę do nauki języka rosyjskiego, z nadzieją, że kiedyś otworzy się pole pracy ewangelizacyjnej w Rosji.

Dnia 4 listopada 1991 roku, s. Danuta Kamińska wraz z s. Inspektorką Alicją Wilczko pojechała do Moskwy, aby rozeznać możliwości podjęcia pracy apostolsko-wychowawczej. Siostry udały się do Rosji na zaproszenie Księży Salezjanów i dyrektora Eksperymentalnego Ośrodka Pomocy Dzieciom i Młodzieży, Pana Aleksandra Bykowskiego. Po dokonaniu rozeznania, 8 listopada obie siostry wróciły do Wrocławia, by przygotować pierwszą ekipę sióstr do pracy w Moskwie. Dnia 28 listopada 1991oku, s. Danuta wraz z s. Anną Marią Gretkierewicz i s. Małgorzatą Sotkiewicz udały się do Moskwy, by otworzyć tam pierwszą placówkę Córek Maryi Wspomożycielki. Siostry przybyły do Moskwy 29 listopada, w pierwszy dzień nowenny do uroczystości Niepokalanego Poczęcia N.M.P. Tak rozpoczęła się 15-letnia historia pracy wychowawczo-ewangelizacyjnej s. Danuty w Moskwie, najpierw w Eksperymentalnym Ośrodku Pomocy Dzieciom i Młodzieży przy ul. Usinostrowskiej, a następnie w parafii Niepokalanego Poczęcia N.M.P.

W tej nowej wspólnocie s. Danuta pełniła obowiązek dyrektorki przez sześć lat. Na prośbę ks. Arcybiskupa Tadeusza Kondrusiewicza w pierwszych latach swego pobytu w stolicy Rosji pełniła obowiązek koordynatorki przełożonych Zgromadzeń żeńskich. W latach 1993-1995 wykładała psychologię w Wyższym Seminarium Duchownym „Maryi Królowej Apostołów”, które miało wtedy swoją siedzibę w Moskwie.

Od roku 1997 pełniła obowiązek wikarii lokalnej. Od 24 sierpnia 2006 należała do nowopowstałej wspólnoty Marii Mazzarello w Moskwie i objęła obowiązek wikarii. Od pierwszych dni pobytu w Moskwie aż do ostatniego dnia swego życia s. Danuta niestrudzenie pracowała na polu apostolsko-wychowawczym, ofiarując ludziom spragnionym i poszukującym Boga niezliczone godziny katechezy, a przede wszystkim świadectwo życia w pełni poświęconego Bogu i pełnego zapału apostolskiego w duchu św. Jana Bosko i św. Marii Dominiki Mazzarello.

Nie zważając na trudności związane z brakiem odpowiednich warunków do prowadzenia katechezy, a później także na stan zdrowia, była w pełni oddana powierzonej Jej misji w swojej wspólnocie zakonnej i w pracy katechetycznej szczególnie z grupami dorosłych. Odznaczała się wielkim umiłowaniem Kościoła i Zgromadzenia, które zawsze uważała za drogie swemu sercu i w którym służyła Bogu i ludziom w duchu dyspozycyjności i posłuszeństwa, nawet wtedy, gdy było to związane z ofiarą. S. Danuta była dla współsióstr i swoich wychowanków przykładem osoby wiernej najwyższym wartościom chrześcijańskim i moralnym. Potrafiła być kontemplatywna w działaniu.

Była osobą konsekrowaną bogatą duchowo, kulturalnie i pełną doświadczenia życiowego, które chętnie dzieliła z innymi. Była siostrą pełną ufności w Bożą pomoc w każdej sytuacji życia. Przez wstawiennictwo Maryi Wspomożycielki Wiernych wypraszała u Boga potrzebne łaski dla Kościoła i Jego Pasterzy, dla Zgromadzenia, Przełożonych i dla swoich wychowanków. Każdego dnia prosiła dla siebie i dla innych o światło Ducha Św. i mądrość. W tej intencji, oprócz innych modlitw naznaczonych nam przez Konstytucje, odmawiała koronkę i hymn do Ducha Św. Podobnie prosiła Jezusa Miłosiernego za wszystkich grzeszników, za konających, modląc się każdego dnia koronką do Miłosierdzia Bożego i powtarzając często swój ulubiony akt strzelisty „Jezu, ufam Tobie”.

S. Danuta była osobą uważnie słuchającą każdego, kto zwracał się do Niej w domu, w parafii, podczas katechezy, czy w spontanicznych spotkaniach w zakrystii.

Z delikatnością, mądrością i dyskrecją udzielała rad i zapewniała o swojej modlitwie, co wiernie czyniła w kaplicy domowej podczas godzin spędzanych przed Tabernakulum i z różańcem w ręku, a w ostatnim czasie cierpieniem przyjętym i znoszonym z cierpliwością i miłością. Swoją osobą wnosiła pokój i wlewała w serca nadzieję, o czym świadczą liczne wypowiedzi ludzi, z którymi miała kontakt w Polsce i w Moskwie. Z miłością mówiła i pamiętała w modlitwie o swojej najbliższej rodzinie, dzieląc z nią wszystkie radości i krzyże, które były jej udziałem.

Dnia 4 listopada 2006 rok. Tego właśnie dnia mijało dokładnie 15 lat, kiedy po raz pierwszy wsiadła w pociąg relacji Wrocław-Moskwa. Czuła, że tam Pan ją wzywa, że tam czekają na nią ludzie spragnieni Boga.

W biografii pisanej własnoręcznie zostawiła takie słowa: „Dzięki Ci, Ojcze Przedwieczny, za Twoją Miłość, dzięki za kochających rodziców i brata, dzięki Ci za wspaniałe i święte Zgromadzenie, do którego mnie powołałeś. Dzięki Ci za wielu wspaniałych ludzi, których na mojej drodze postawiłeś. Dziękuję Ci za wszystko…” (14.11.1991).