DUCHOWOŚĆ SALEZJAŃSKA

Święty Jan Bosko przekazał rodzinie salezjańskiej specyficzny sposób życia i działania, który został nazwany: duchem salezjańskim.

Nieustanną inspiracją działań wychowawczych i ewangelizacyjnych ks. Bosko była miłość duszpasterska, której źródłem i wzorem jest Jezus Chrystus – Dobry Pasterz. W wezwaniu: da mihi animas cetera tolle (daj mi duszę resztę zabierz), ks. Bosko wyraził swoją miłość do Boga i młodzieży oraz gotowość na każde poświęcenie.

W roku 1841, w odpowiedzi na potrzeby ówczesnej młodzieży – wywodzącej się z najniższych warstw społecznych, ks. Bosko założył Oratorium, a następnie Pobożne Towarzystwo św. Franciszka Salezego. W 1864 roku, po spotkaniu z Marią Dominiką Mazzarello, poszerzył on salezjańską działalność wychowawczą o edukację dziewcząt i w 1872 roku razem założyli – Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki.

Ksiądz Bosko przyciągnął także wielu katolików świeckich, którzy wraz z nim, z wielka pasją, poświęcali się dla dobra młodzieży. Święty doświadczył, że we współdziałaniu tkwi siła i skuteczność wychowania, dlatego założył Salezjanów Współpracowników, którzy do dziś, we własnych rodzinach, wspólnotach formacyjnych i w społeczeństwie żyją duchowością salezjańską.

Wokół ks. Bosko z czasem zaczęli gromadzić się też jego Byli Wychowankowie, którzy również i dzisiaj należą do Rodziny Salezjańskiej.

Celem rozpowszechnienia kultów: Eucharystii i pobożności Maryjnej ks. Bosko powołał do istnienia Stowarzyszenie Czcicieli Maryi Wspomożycielki.

Ducha salezjańskiego można scharakteryzować przy pomocy kilku zasadniczych cech:

*    „daj mi duszę resztę zabierz” – to duchowa głębia umożliwiająca kontemplację Boga; jest ona to źródłem miłości duszpasterskiej;

*    umiłowanie młodzieży – to poświęcenie dla młodych swojego czasu, uzdolnień i zdrowia;

*    praca i umiarkowanie – to uczestniczenie w stwórczym działaniu Boga i zachowanie pogodnego usposobienia, bez szukania nadzwyczajnych pokut, w postawie otwarcia się na codzienność niosącą różnego rodzaju umartwienia;

*    apostolska pomysłowość oraz miłość do Kościoła – to wierność papieżowi i jego nauczaniu, współpraca z biskupami

*    pobożność maryjna

Ks. Bosko stworzył oryginalny system wychowawczy, który nazwany został prewencyjnym. System ten ma za zadanie – zapobiegać złu w jego początkach oraz motywować do czynienia dobra. Korzystniej jest zapobiegać negatywnym doświadczeniom, wydarzeniom, niż później eliminować ich konsekwencje.

Salezjański system prewencyjny zbudowany jest na 3 filarach:

– rozum – u ks. Bosko oznacza ”zdrowy rozsądek, rzeczowość i zaakceptowanie całokształtu warunków rzeczywistego życia młodzieży, elastyczność w programowaniu, kierowanie się rozumem w pełnieniu funkcji systemu zapobiegawczego i motywowanie poleceń”.

To nie tylko wychowawca jest tym, który ”rozumie” i kieruje wychowankiem, poprzez liczne uwagi do określonego celu, ale także wychowanek poznaje cel i sam, odkrywając jego piękno, podąża ku niemu. Rozum pozwala, by w wychowanku rozwinęło się głębokie życie wewnętrzne, by poznał on i zrozumiał bogactwo własnych zalet, i podjął pracę nad ich rozwojem.

– religia – winna być wg Świętego: „sposobem przeżywania życia”, „nie może być czymś uciążliwym, ale ma być podstawą radości i optymizmu, ukazując młodemu człowiekowi perspektywę innego życia i pomagając odkryć wartość samego siebie”. Podkreślając potrzebę religii w procesie wychowania, mówi on, że religia winna być autentyczna, a tylko wtedy wychowanie będzie skuteczne; „jeśli serce nie ma pokoju z Bogiem, jest niespokojne, udręczone i krnąbrne”. Swoim wychowankom poleca jako Przewodniczkę na drodze do świętości Najświętszą Maryję Pannę.

– miłość wychowawcza – „Nie chodzi w niej o kierowanie się prostym uczuciem dobroci czy miłości, lecz o postawę wychowawcy charakteryzującą się pełnym miłości zatroskaniem o rozwój wychowanka, pragnieniem dla niego zarówno dobra ludzkiego, jak i Bożego”.

Ks. Bosko podkreślał, że: „nie wystarczy, by chłopcy byli kochani, ale by wiedzieli o tym, że są kochani”. To miłość do młodych przybierała u niego formę „intensywnego zaufania do wychowanka, szczerości, poszukiwania prawdy” i pozwala na wytworzenie klimatu miłości i dobroci, w którym możliwy jest rozwój przyjaźni między wychowawcą a wychowankiem. „Wychowawca, który kocha młodych, otrzyma od nich wszystko”.

Motto pracy św. Jana Bosko brzmiało „Wychować dobrego chrześcijanina i uczciwego obywatela”.

Cechą charakterystyczną Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki jest duch Mornese – synteza drogi do świętości, która została nakreślona przez św. Marię Dominikę Mazzarello i pierwsze siostry – Córki Maryi Wspomożycielki.

Duch Mornese, to atmosfera domu – wspólnoty: pełna gorliwości, zapału, radości.

Żyć duchem Mornese: to postawić w centrum Jezusa, który nadaje sens naszemu życiu; to pozwolić, by miłość Chrystusa była widoczna w naszym obliczu i gestach; to nie bać się niczego: zmęczenia, pracy, trudności, niezrozumienia.

Żyjąc we wspólnocie poprzez profesję zakonną włączone jesteśmy w zbawczą misję Chrystusa w Kościele. Pracujemy dla Królestwa Bożego podejmując różne formy pracy edukacyjno-wychowawczej i opiekuńczej. Patronami Zgromadzenia Salezjańskiego są: św. Józef, św. Franciszek Salezy i św. Teresa z Avila.