Wtedy Maryja rzekła:
«Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.
Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej.
Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia,
gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.
Święte jest Jego imię –
a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją. (Łk 1,46-50)
«Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.
Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej.
Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia,
gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.
Święte jest Jego imię –
a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją. (Łk 1,46-50)
Magnificat Maryi to uwielbienie Boga w czystej postaci! Ona widzi swoją małość, a zarazem nie traci z oczu wielkości i wszechmocności Boga. Z tego dysonansu rodzi się cudowne uwielbienie utkane historią Narodu Wybranego. Bóg spogląda na pokorę człowieka, widzi naszą kondycję, ale to zupełnie nie przeszkadza Mu realizować Jego plan względem nas.
Impuls do modlitwy: Niech z Twojego serca popłynie dzisiaj pieśń uwielbienia! Ciesz się i raduj z Miłosierdzia Boga nad Twoim kruchym, ale pięknym życiem! Alleluja!