Urodziła się 9 maja 1837 roku w Mornese w północnych Włoszech. Była prostą dziewczyną wychowaną na wsi przez pracowitych i pobożnych rodziców. Odziedziczyła po nich praktyczny zmysł wiary.

Od chwili, kiedy w wieku 10 lat przyjęła I Komunię Świętą, starała się przyjmować ją jak najczęściej. Mając 15 lat zapisała się do Stowarzyszenia Córek Maryi Niepokalanej i rozpoczęła apostolat wśród dziewcząt.

W roku 1866 włączyła się w pomoc zarażonym na tyfus. Wkrótce sama zapada na tę ciężką chorobę. Ta poważna choroba miała mocny oddźwięk duchowy: doświadczenie słabości fizycznej z jednej strony czyni głębszym zanurzenie w Bogu, a z drugiej strony popycha ją do otwarcia pracowni krawieckiej w celu nauczania dziewcząt zawodu, modlitwy i miłości do Boga.

Dzięki intensywnemu uczestnictwu w sakramentach i pod mądrym i światłym przewodnictwem Ks. Pestarino, czyni wielkie postępy w życiu duchowym. Podczas pierwszej wizyty Ks. Bosko w Mornese (1864 r.) miała powiedzieć: „Ks. Bosko jest Święty, a ja to czuję”.

Razem z nim w 1872 roku założyła Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki, który troszczy się w szczególny sposób o wychowanie biednych dziewcząt. Choć nie skończyła żadnej szkoły, kierowała Zgromadzeniem z wielką mądrością. Jako przełożona okazała się zdolną formatorką i mistrzynią życia duchowego; miała charyzmat radości pogodnej i zaraźliwej włączając kolejne dziewczęta w misję poświecenia się wychowaniu kobiet.

Zgromadzenie rozwijało się szybko. W chwili śmierci zostawia swoim Córkom tradycję wychowawczą całkowicie przenikniętą wartościami ewangelicznymi: poszukiwanie Boga poznawanego podczas katechezy i gorącą miłość, odpowiedzialność w pracy, szczerość i pokorę, surowość życia i radość z dawania siebie.

Owocem pracy apostolskiej Córek Maryi Wspomożycielki jest bł. Laura Vicuña – wychowanka argentyńska.
Święta naśladując we wszystkim metody duchowego ojca nowej rodziny zakonnej gromadziła coraz więcej sióstr pragnących własnego udoskonalenia i pracy nad wychowaniem młodych dziewcząt na katolickie niewiasty. Z czasem zakres ich działalności rozszerzył się i Zgromadzenie przybrało charakter misyjny. Sama Maria Dominika była świadkiem trzech wypraw do Ameryki, jakie wyruszyły z jej rodzinnej miejscowości.

Do końca życia zaszczepiała ona z wielkim pomnożeniem Królestwa Bożego wartości, w których została wychowana – ofiarną pracę dla chwały Bożej i pożytku bliźnich, dającą głębokie i proste zjednoczenie z Bogiem w cichości i radości codziennego pokornego żywota.
Maria Dominika Mazzarello jest jedną z tych postaci, która w czasie swego krótkiego życia (44 l.) doświadczyła przygody życia nadzwyczajnością w codzienności. Jej krótkie życie, spędzone prawie w całości wśród wzgórz Monferrato, było całkowicie poświęcone wychowaniu dziewcząt. Jej duchowość jest znana nie tylko Rodzinie Salezjańskiej, ale na całym świecie.

Maria Dominika Mazzarello zmarła w opinii świętości w Nizza Monferatto 14 maja 1881 roku. Ojciec Święty Pius XI ogłaszając w 1936 roku dekret o heroiczności cnót Marii Dominiki położył nacisk na trzy rysy duchowości późniejszej Świętej, mianowicie nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu, zjednoczenie z Bogiem i nadzwyczajną pokorę. Były to rzeczywiście trzy filary, na których wsparło się świątobliwe życie Współzałożycielki Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki.

Ze względu na swoja dary osobiste i cechy chrześcijańskie Maria Dominika jest przykładem nie tylko dla sióstr Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki, lecz także innych członków Rodziny Salezjańskiej oraz dla sympatyków, naśladujących wielki ideał apostoła młodzieży.

Beatyfikowana 20 listopada 1938 roku; kanonizowana 24 czerwca 1951 roku. Jej doczesne szczątki spoczywają w Bazylice Maryi Wspomożycielki w Turynie.

(opr.w oparciu o – pch24.pl, 11.05.2012– Św. Maria Dominika Mazzarello)