Czcigodny Andrzej Beltrami

Data urodzenia: 24 czerwca 1870
Data śmierci: 30 grudnia 1897

Ogłoszony Czcigodnym: 15 grudnia 1996

Urodził się 24 czerwca 1870 w Omegna nad jeziorem Orta. Jego ojciec był garbarzem, a mama Katarzyna prowadziła sklep spożywczy. Oboje należeli do ludzi głęboko wierzących. W domu oprócz Andrzeja było jeszcze pięć dziewcząt i czterech chłopców.

Kiedy Andrzej miał 10 lat przyjął Pierwszą Komunię św. Jako trzynastoletni chłopiec rozpoczął naukę w kolegium salezjańskim w Lanzo Torinese. W tym czasie po spotkaniu się z bp Jana Cagliero, który pracował w dalekiej Patagonii Andrzej bardzo pokochał misje.

Maturę zdał w Gioberti w Turynie. Na 33 kandydatów ze szkół prywatnych on był na pierwszym miejscu i otrzymał tym samym medal, jako pierwszy z uczniów w Lanzo. Otwierała się przed nim wspaniała kariera, nauka na studiach, ale on wybrał drogę życia kapłańskiego. Nowicjat rozpoczął w Foglizzo. 2 października 1887 roku na ręce ks. Jana Bosko złożył śluby zakonne.

Był bardzo bliskim przyjacielem ks. Augusta Czartoryskiego – młodym księciem Polski, który chciał zostać Salezjaninem. Po swojej matce August odziedziczył straszną na owe czasy nieuleczalną chorobę – gruźlicę. W czasie choroby Andrzej Beltrami opiekował się swoim przyjacielem jak bratem. Niestety spowodowało to, że sam zaraził się gruźlicą.

Dla niego najważniejsze w czasie przygotowywania się do kapłaństwa było stać się kapłanem chrystusowym w szeregach ks. Bosko.

Po sześciu latach swojej choroby napisał do ks. Michała Rua: „To już sześć lat mojej choroby. Obchodzę każdą jej rocznicę z radością, jak święto”.

Został wyświęcony na kapłana przez biskupa Cagliero 8 stycznia 1893 roku. Jego 4 lata kapłaństwa były wypełnione modlitwą i cierpieniem. Jego motto: „Żyć albo cierpieć”. Napisał kilka książek, życiorysów i dziełek duchownych.

30 grudnia 1897 na Valsalice nastąpiła śmierć  ks. Andrzeja Beltrami. Ciało jego spoczywa w Omegna –wiosce swego urodzenia. Miał 27 lat życia, 10 lat profesji i 4 lata kapłaństwa.

Rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego: 21 kwietnia 1911.

Dekret o heroiczności cnót: 15 grudnia 1966.