Błogosławiona Aleksandra Maria da Costa
Współpracownica salezjańska
Data urodzenia: 30 marca 1904
Data śmierci: 13 października 1955
Data beatyfikacji: 25 kwietnia 2014
Wspomnienie liturgiczne: 13 października
Urodziła się 30 marca 1904 roku w Balasarze w Portugalii. Gdy miała 7 lat, rodzice posłali ją do Póvoa de Varzim, gdzie znajdowała się najbliższa szkoła podstawowa. Mieszkała przy rodzinie pewnego stolarza. Tam w 1911 roku przyjęła I komunię św. Po osiemnastu miesiącach nauki powróciła do domu rodzinnego.
W Wielką Sobotę 1918 roku gdy miała 14 lat, doszło do tragicznego wydarzenia, które przesądziło o całym jej życiu. Gdy do jej domu wtargnęło trzech mężczyzn wyskoczyła przez okno z wysokości 4 m, aby uchronić się przed gwałtem. Jednak na skutek upadku złamała kręgosłup i nie mogła chodzić. Zaczął się postępujący paraliż. Od 14 kwietnia 1925 roku nie mogła już podnieść się z łóżka, w którym pozostała przez 30 lat, aż do śmierci.
W pierwszych latach choroby błagała Boga za wstawiennictwem Matki Bożej o łaskę uzdrowienia. Złożyła też przyrzeczenie, że jeśli wyzdrowieje, poświęci się pracy misyjnej. Dopiero w 1928 r. zrozumiała, że to cierpienie jest jej powołaniem i przyjęła je całym sercem. Mawiała: Matka Najświętsza wyjednała mi jeszcze większą łaskę. Najpierw rezygnację, potem całkowite poddanie się woli Bożej i w końcu pragnienie cierpienia.
Ta nowa wizja cierpienia otwiera ją na życie mistyczne. Aleksandra doznawała głębokiego zjednoczenia z Jezusem Eucharystycznym. Od 3 października 1938 roku do 24 marca 1942 roku, co piątek — czyli 182 razy — pomimo paraliżu w niewytłumaczalny sposób wstawała z łóżka i przez trzy i pół godziny odprawiała Drogę Krzyżową.
«Kochać, cierpieć i wynagradzać» — taki program życia wyznaczył jej sam Jezus. W 1936 roku Pan Jezus za jej pośrednictwem polecił papieżowi poświęcić świat Niepokalanemu Sercu Maryi. Po dokładnym zbadaniu wiarygodności objawień przez arcybiskupa Bragi, 31 października 1942 roku papież Pius XII zawierzył świat Niepokalanemu Sercu Maryi w przesłaniu przekazanym do Fatimy.
27 marca 1942 roku Aleksandra przestała jeść i od tej pory żyła jedynie Eucharystią. Idąc za radą swego nowego kierownika duchownego, ks. Umberta Pasquale, salezjanina, wstąpiła do Unii Współpracowników Salezjańskich, aby swym cierpieniem przyczyniać się do zbawienia młodych. Bardzo interesowała się ludźmi, ich problemami i życiem duchowym. Wiele osób przyjeżdżało do niej po radę lub z prośbą o modlitwę.
7 stycznia 1955 roku zostało jej objawione, że w ciągu roku umrze. 12 października przyjęła namaszczenie chorych, a następnego dnia, w rocznicę ostatniego objawienia Matki Bożej w Fatimie, umarła. Jestem szczęśliwa, bo idę do nieba — powiedziała przed śmiercią. Miała 51 lat. Była jedną z największych mistyczek ubiegłego stulecia.
Beatyfikowana 25 kwietnia 2014 roku przez papieża Jana Pawła II.
Wspomnienie 13 października.
(opr. w oparciu o – www.opoka.org.pl- Bł. Aleksandra Maria da Costa)