Czcigodna Laura Meozzi

Pierwsza Przełożona Córek Maryi Wspomożycielki w Polsce

Data urodzenia: 5 stycznia 1873
Data śmierci: 30 sierpnia 1951

Ogłoszona Czcigodną: 27 czerwca 2011

Wspomnienie liturgiczne: 21 listopada

Laura córka Aleksandra i Anieli z domu Mazzoni urodziła się 5 stycznia 1873 r. we Florencji. W 1877 r. w rodzinie szlacheckiej i bogatej. Tuż po narodzeniu rodzina przeprowadziła się do Rzymu, gdzie Laura ukończyła kolegium Sacro Cuore prowadzonym przez Siostry św. Doroty. Zdobyła tam szeroka i rozległą wiedzę.

W lipcu 1895 r. razem z Ritą, rodzoną siostrą, wstąpiła do Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki. W 1898 złożyła pierwsze śluby zakonne. Pracowała głównie na Sycylii aż do 1922 r., kiedy to została wybrana, by stanąć na czele pierwszych sióstr salezjanek posłanych do Polski, podnoszącej się ze zniszczeń długoletniej niewoli i wojny. Pięknie rozwijające się dzieła wychowawcze w ośmiu domach, otwartych przez nią w latach 1922-1939, zyskały szerokie uznanie społeczeństwa oraz władz oświatowych i kościelnych.

Przynaglana przez konsula włoskiego do opuszczenia Polski zajętej przez dwóch okupantów, nie zgodziła się na wyjazd i ufając Miłosierdziu Bożemu przeżyła trudne lata wojny w Laurowie koło Wilna, czuwając z sercem Matki na rozproszonymi siostrami i przeszło setką sierot. Niewolę i biedę ostatniej II wojny światowej „mateczka” przeżywa z odwagą i miłością.

Wyróżniała się głęboką modlitwą, gorliwością apostolską, miłością do każdego spotykanego człowieka i do nowej Ojczyzny. Laura modliła się wiele jeszcze przed wstąpieniem do Zgromadzenia. Kiedy kierownik duchowy, Salezjanin, rozmawiał z nią na temat powołania do sióstr Ks. Bosko, spędziła wiele nocy na modlitwie.

Niestrudzona była jej gorliwość apostolska. Pomimo wielkiej biedy zdołała otworzyć domy rozwijając różnorodną działalność: domy dziecka dla sierot, szkoły i kursy dla dziewcząt. Umiała nawiązywać dobre relacje ze wszystkimi, poczynając od porzuconych dzieci, przez dziewczęta, siostry, nowicjuszki, postulantki, ludzi odrzuconych, prześladowanych, chorych a kończąc na osobach znaczących w społeczeństwie: biskupach, kapłanach oraz ludziach sprawujących władzę w urzędach cywilnych. Przeżyła agonię i męczeństwo Polaków w latach 1939-45. Pytana: „Tęskni Matka za Włochami?” Odpowiadała: „Mam dwie Ojczyzny: Włochy i Polskę; nie umiem powiedzieć, którą kocham bardziej”.

Po wojnie mimo podeszłego wieku z entuzjazmem i odwagą reaktywowała przerwaną działalność, otwierając w krótkim czasie 12 domów na zachodnich i północnych terenach Polski.

Zmarła w opinii świętości 30 sierpnia 1951 r. w Pogrzebieniu (diecezja katowicka), gdzie znajduje się jej grób. Pozostawiła 26 domów, 122 siostry i 30 nowicjuszek. Do końca życia była dla wszystkich niedościgłym wzorem cnót i najczulszą Matką.

27 czerwca 2011, papież Benedykt XVI, przyjął na prywatnej audiencji prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, salezjanina, kard. Angela Amato, którego upoważnił do promulgowania dekretu dotyczącego heroiczności jej cnót. Odtąd przysługuje jej tytuł Czcigodnej Służebnicy Bożej.