Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki powstało 5 sierpnia 1872 roku we Włoszech. Jedenaście młodych dziewcząt złożyło pierwsze śluby zakonne stając się w ten sposób, jak chciał tego założyciel, żywym pomnikiem wdzięczności Maryi Wspomożycielce.
Na czele Zgromadzenia stanęła św. Maria Dominika Mazzarello, uznana później przez Kościół za jego współzałożycielkę. Nowe Zgromadzenie rozwijało się szybko i bardzo prężnie. Już po pięciu latach od jego istnienia pierwsze misjonarki opuściły ziemię włoską i wyjechały do Ameryki, by tam mówić o Chrystusie młodym, powtarzając im za ks. Bosko: „Bóg cię widzi i kocha”. Wraz z ubywającym czasem dotarły również na pozostałe kontynenty.
Do Polski pierwsze Siostry Salezjanki przybyły 5 listopada 1922 r. Było ich sześć – trzy Polki i trzy Włoszki (s. Maria Mazzoli, s. Francesca Barucco, s. Anna Walenga, s. Anna Ścisłowska s. Anna Juzek). Na ich czele stała Włoszka – s. Laura Meozzi.
Założyły one placówkę w Różanymstoku, by objąć opieką dzieci osierocone w czasie I wojny światowej. Początki nie były łatwe: inny od włoskiego klimat, bieda okolicznej ludności i brak możliwości pracy zarobkowej. Walcząc z wielkimi trudnościami materialnymi, starały się zapewnić dzieciom (było ich 200) dom i wykształcenie, otwierając dla nich sierociniec i szkołę. Z czasem powstały kolejne wspólnoty w różnych częściach Polski, gdzie Salezjanki prowadziły m.in. zakłady opiekuńczo-wychowawcze, przedszkola, szkoły, oratoria i stowarzyszenia młodzieżowe oraz pogotowie opiekuńcze dla dzieci bezdomnych.
Rozwijającą się działalność Sióstr przerwała II wojna światowa, kiedy to zmuszone zostały do opuszczenia domów zakonnych i życia w rozproszeniu. Po wojnie zmiana sytuacji politycznej w kraju rządzonym przez komunistów nie pozwoliła im na powrót do pozostawionych dzieł, w związku z czym musiały ograniczyć swoją aktywność do pracy katechetycznej oraz prowadzenia grup parafialnych i przedszkoli.
Siostry prowadziły także kursy katechetyczne, Instytut Katechetyczny dla Sióstr zakonnych i osób świeckich w Rokitnie, a także wykłady z katechetyki w Instytucie Katechetycznym we Wrocławiu, Wałbrzychu, Wodzisławiu Śląskim i w Dobieszczyźnie. Obok systematycznej katechezy Córki Maryi Wspomożycielki realizowały system wychowawczy św. Jana Bosko w różnego rodzaju grupach nieformalnych, takich jak np. grupy oazowe, gdzie ściśle współpracowały ze sługą Bożym ks. Franciszkiem Blachnickim, założycielem Ruchu Światło-Życie. W 1982 r. wzrost liczby Sióstr i domów doprowadził do powstania drugiej, obok wrocławskiej, inspektorii, czyli prowincji z siedzibą w Warszawie.
Dzisiaj Sióstr Salezjanek w Polsce jest około 400, a ich obecność w szkołach, przedszkolach, domach dziecka, oratoriach czy świetlicach środowiskowych to odpowiedź na wołanie młodych o Boga i towarzyszenie im w drodze ku dorosłemu życiu.
Siostry Salezjanki z Polski pracują też na misjach na wszystkich kontynentach świata, a od 1991 r. podjęły również swoją posługę na terenach byłego Związku Radzieckiego: w Rosji, na Białorusi, na Ukrainie i w Gruzji.
Dla Córek Maryi Wspomożycielki – Sióstr Salezjanek – wychowywać znaczy ewangelizować, a ewangelizować to wychowywać, czyli uczyć dostrzegać Bożą obecność w codzienności
(z archiwum Zgromadzenia)
Foto powyżej: Nzza Monferrato 1922 r. Siostry wyjeżdżające do Polski. Siedzą od lewej: s. Maria Mazzoli, s. Laura Meozzi, s. Anna Walenga. Stoją od lewej: s. Anna Ścisłowska, s. Anna Juzek, s. Francesca Barucco.
Trudne początki…
Salezjanki dzisiaj….
