14 września 2021 r., w Święto Podwyższenia Krzyża, członkinie Kapituły przeżywają pierwszy dzień modlitwy w milczeniu i słuchaniu Słowa.
Rankiem w modlitwie Jutrzni ks. Erino Andrea Leoni SDB, wzbudził w kapitulnych pragnienie i zaangażowanie, by wejść do tabernakulum serca, aby rozbudzić świadomość własnej tożsamości, która „na chrzcie uczyniła nas córkami Umiłowanego, który od wieków nas wybrał, aby przeżywać doświadczenie służby, umacniając nadzieję i zaangażowanie w robienie tego, co On nam mówi, słuchając Jego głosu w codziennym życiu”.
Don Erino zaproponował pierwszą medytację na temat „Proroctwo odważnej obecności”, skupiając się na tożsamości proroka, który przemawia, aby głosić wolę Bożą dla swojego ludu.
Powołani na proroków. Don Erino analizuje obecność Maryi na weselu w Kanie, obecność aktywną, uważną, bliską: „tam była Matka Jezusa”, „Maryja jest obecna, idzie, jest w naszych domach i to jest najwspanialszym darem dla nas, darem pogody ducha i proroctwa”.
Powołani, by być pomiędzy. Maryja jest blisko, uprzedza potrzeby, by nie zabrakło radości świętowania. To, że „nie mają wina” jest zaproszeniem „do bycia obecnymi i bycia sakramentem obecności Jezusa, by być wrażliwym w naszym widzeniu, słuchaniu i słowach, na wołanie młodych”.
Powołani do proroctwa Ty. Maryja ufa swojemu synowi i rodzi proroctwo o tobie „czyń wszystko, co ci powie”. „Proroctwo to nie tylko znacząca obecność, nawet nie wizja i odczytanie rzeczywistości, ale odważna, aktywna obecność, konsekwentna decyzja, pasja, która staje się działaniem”. Jesteśmy wezwani do wspólnego przeżywania proroctwa, aby „być DAREM dla innych, tchnieniem Boga”.
Proroctwo podtrzymuje naszą tożsamość, nasze życie charyzmatyczne: „proroctwo wprawia się w ruch, zmienia plany, staje się elastyczne i pozwala się na nowo określić, aby odpowiedzieć na plan i słowo, które zostało Jej przekazane przez wołanie powierzonego Jej ludu ”. Tak jak Maryja, jesteśmy wezwane do bycia gościnną, żarliwą obecnością, wrażliwą w trosce o innych, w przewidywaniu potrzeb, osobą, która umie podejmować ryzyko i odważnie szuka dobra dla wszystkich.
Siostry kapitulne przeżywają czas milczenia, modlitwy i adoracji eucharystycznej, celebrując dar charyzmatu salezjańskiego: „proroctwo pozwala się przemieniać… odpowiada na Słowo, które zostało im przekazane poprzez różne scenariusze, realia i konteksty ludzi nam powierzonych”.
Po południu kapłan powraca do refleksji nad potrójnym wymiarem tożsamości Synów Bożych: „Mosty między potrzebą a cudem. Chrzest uczynił nas kapłanami, pośrednikami między wołaniem ubogich, między potrzebami młodzieży i naszego ludu a cudem, którego może dokonać tylko Jezus. Słudzy stają się kapłanami, pośrednikami kapłańskimi, aby być pośrednikami Tajemnicy” wezwanymi do przeżywania daru jako pośrednictwa w służbie, z wyboru, w otwartości na Boga, który zachęca nas także do „napełnienia dzbanów wodą”, to znaczy do przeżywania naszej misji z radością, do bycia znakami nadziei wśród sióstr i młodych kobiet, posłuszne powierzonemu zadaniu, z wiernością twórczą, pełną, wolną „i wypełnili je aż po brzegi”.
Dzień kończy się celebracją eucharystyczną, oddając cześć Bogu za dar tożsamości, która w Chrystusie czyni nas prorokami nadziei i służby, oddanymi sakramentowi obecności Boga bliskiego i sługi z miłości.
